Lisede ikinci yılımı tamamlamaya çalışırken okulumuzdaki kızların ayağında, adına konvers dedikleri, kumaş bir saya ile kaplı, önden uzunca bağcıklı,boyu ayak bileğinin üzerinde kalan yarım bot biçiminde yazlık bir ayakkabı ile ilk defa tanışıyordum. Gün geçtikçe renk ve model çeşitliliği artıyor ve pek çok arkadaşımın ayağında görebiliyordum. Artık kafaya koydum ben de bu ayakkabılardan almak istiyordum. Okula yayan olarak gidip gelmeye karar verdim. Kısa bir süre içerisinde biriktirdiğim bozukluklarla rastgele bir ayakkabıcıya girip paramın ancak yetebildiği bir konvers marka ayakkabıyı satın aldım.
Bir yandan heyecan duyuyor bir yandan da ya babam kızarsa korkusunu iliklerime kadar hissediyor ve yanlış bir şey yapmadığımı düşünerek rahatlamaya çalışıyordum. Eve gider gitmez anneme gösterdiğim ve babam görmesin diye komidin’ in çekmecesine sakladığım ayakkabılar hemen ertesi gün babamın eline geçmişti ve büyük bir kızgınlık ile bu ayakkabılar nereden geldi, kimin bunlar? sorularıyla üzerime yürümeye kalktı .İşte korktuğum şey başıma gelmişti! Onlar benim ayakkabılarım, harçlıklarımı biriktirip’ aldım bile diyemedim. Sağ olsun şefkatli annem hemen araya girdi, arkadaşlarında görüp heves edip almış, kızma kızcağıza dedi. Babam daha da hiddetlendi, sen nasıl olur da bir başına erkek esnafın karşısına geçipde ayakkabı denersin, ya adam kötü niyetliyse ? Ya sana bir şey yapsaydı..! dedi ve bir hışımla dikiş makinesi dolabının yan gözündeki büyük mavi makası eline geçirdiği gibi, benim iç çekip ağlamalarıma, annemin kesme diye yalvarmalarına aldırış bile etmeden kesip attı, büyük bir heves ile aldığım ama bir gün bile giyemediğim konverslerimi. O bunları yaparken ben içimden küfürler ediyor keşke bu adam benim babam olmasaydı diyordum. Bu olaydan sonra annem elime bir miktar parayı tutuşturdu ve götür ayakkabıcıya belki tamir edilir dedi. Hayır olmaz! Paçavraya dönmüş bu ayakkabıları götürmeye utanırım dedim. Annem çok ısrar etti, içimde de ukde kaldığı için cesaretimi toplayıp götürdüm. Tamirci,orta yaşlı düzgün görünümlü bir beyefendiydi. İçeri girdiğimde buyur kızım hoş geldin diyerek nazikçe karşıladı, kolay gelsin diyerek elimdeki torbadan ayakkabıları çıkardım. Amca bu ayakkabıları kurtarabilir misiniz? dedim. Adam ayakkabıları evirdi çevirdi uzunca bir soluklandı tamam kızım yapabilirim ama özür dileyerek sormak istiyorum dedi. Tabi buyurun diyerek yanıt verdim adama. Kızım normal şartlarda bu ayakkabı bu hale gelemez, nedir bu ayakkabının hikayesi anlat bakalım dedi. Birden afalladım, boğazım düğüm düğüm oldu, kısık ve ürkek bir ses tonu ile yapabilecekseniz yapın diyebildim sadece, sonra başımı önüme eğip yavaşça çıktım dükkandan, içimde babama karşı duyduğum ve hiç bir zaman geçmeyeceğine inandığım büyük bir öfke büyük bir nefret duygusu ile...
YORUMLAR