Neye ve Kime Göre Yaşamak

Doğarken ağlarmış ya insanoğlu, külliyen yalan…
İnsanoğlu doğarken yaşayacaklarına ağlıyor dostlar. Çünkü daha bomboş bir hafıza, sıfır kilometre bir yol başlangıcı ve her şeye objektif bakan bir bakış açısı ile pedallara dokunmaya başlıyoruz. Afaki bir yolculuğun seyir defteri o ilk sesle başlıyor. Tıpkı tren garında makinistin o trenin acı acı öten düdüğüne dokunması gibi. 
Peki ya böylesi bir yolculuğa çıkan insanoğlu yani biz, siz, yani ben, sen, o  ve onlar ! Ne yapıyoruz bu yolculukta hafızamıza yüklediklerimizle. Acaba birikimler lehimize mi aleyhimize mi yön veriyor. Bir sıkıntılı anda öf çekmemiz bize doğum sancılarıyla gelen ağlayan halimizi hatırlatıyorsa; sevinçli anlardaki naralarımızın hatırı sayılır anları yada anıları neler acaba !
 
Her zaman kendimizle değil, toplumun bakış açısıyla oyalanmıyor muyuz. Hiç ama hiç kalbim, ruhum ne der diye düşünüyor muyuz. Bir elbise bile alırken şu yada bu nasıl bakar, ne yorum yapar diye düşünür dururuz. Hatta kendimiz aynaya baktığımızda dahi mağaza satış personeline ‘’nasıl oldu ‘’ sorusuyla kendimize pay çıkarmıyor muyuz.
 
İşte insanoğlu böylesi sorgulara kendince cevap veremediğinden topluluk, grup ve ekip ruhu oluşmuştur. Hatta bunun ilk ve genel manada amatör buluşmasını köylüler imece (aralarında yardımlaşma) yaparak gerçekleştirmediler mi ?
Bir anne düşünün, önce onun için yer, içer ve kendine dikkat eder. Doğum sonrası ise onu besleyene kadar yine yer içer, sonra yemez içmez ona yedirir ve içirir. Velhasıl artık kendi için değil, doğurup büyüttüğü için yaşamaya başlar.
Her duruma plan proje sunan, her alanda geleceğe odaklanan insanoğlu bu çabalar neticesi kendini bir kenarda unutup neye ve kime göre yaşadığını unutuveriyor. Hafızası kendini resetlediğinde ise pil ve anakart müddetini tamamlamış oluyor.
Galiba bizler doğarken ağlamamızdaki sırrı hala keşfedemedik….
 
 
Saygılarımla,
Müslüm SÖYLER